içini dökmek

(bkz: asosyal itiraf) edit: lan başlık bana kaldı. modlardan biri üstteki entiriyi sildiyse bunu da silsinler bi zahmet. edit2: zaman zaman yapılması gereken insanın kafasını rahatlatan eylem.

i̇lk kez bi kıza aşık oldum abi. onu o kadar çok seviyordum ki kelimeler kifayesiz. kuzeni benim staj gördüğüm bölümce çalışıyordu bi gün kuzeniyle o da gelmiş. ben ilk defa bu kadar yakın olmuşum ona bana bakıp iyi çalışmalar dedi. ben bi kaldım,duraksadım. o kadar çok istiyordum ki onunda beni sevmesini benim hissetiklerimi hissetmesini dualar ettim allahıma ve öyle ki 3 ay oldu ona ilk günkü gibi aşığım.

kimse yok size yazmak istedim, kendim yazar kendim okurum ve sadece olanları kendim bilirim. o yüzden dökeyim dedim. başıma kötü bir şey geldiğinde bana yazan bu sözlüğün o güzel insanları varya, sizler için güzel dualar ediyorum. iyi ki varsın/ız :)

bi şey diyim mi benim artık güçlü olmaya bile tahammülüm yok

ne hissediyorum. ne hissetmeliyim. yorgunum. yaşamış olmak için yaşıyorum. ama daha fazlası olmalıyım. şu bir kere geldiğim dünyada “mutlu” olmalıyım. i̇yi bir insan olmak için hep çabalamalıyım. hayat akıp gidiyor. ve ben yine aynı şeyi hissediyorum. akıp giden zamanı kenarda oturup izliyor gibi. bu hayatta en iyi yaptığım şey sanırım izlemek. gözlemlemek. i̇nsanların hayatlarının yüzlerinde olduğunu düşünürüm mesela. gözler her şeyi anlatıyor olmalı. yüzündeki çizgiler yaşanmışlıkları haykırmalı. eğer yüzüm kırışacak kadar ömrüm olursa dudak kenarlarım gülmekten kırışsın istiyorum. neyse işte öyle

Bütün samimiyetimle bütün gerçekliğimle korkmadan çekinmeden sadece bu platformda yaptığım eylem(bkz: gerçek dünya çok kötü)

hiçbir işe yaramayan bir faaliyettir.

daha çok sinir strese sokan aktivite. boşaltayım rahatlayayım diyorsun fakat daha çok için şişmiştir.

Rahatlatır.

Çoğu insan arkadaşına veya dostuna döküyor içini. Fazlasıyla hayranım bu duruma ben karşı tarafı sırf kendi derdimle daha da dertlendirmemek adına susayım o ben niye onun için ağlamıyorum diye yakınsın..

Etrafımdaki bunca insana rağmen, hiçbirinin burası gibi gelmediğini hissediyorum. Belki; içimdekileri anlatıp da kimseyi sıkmak istemediğimden. Belki de, hikayeler yazıp karakterlere can verebilme yeteneğime rağmen, kendimle ilgili hiçbir şeyi tam olarak anlatmayı beceremediğimden. Bilmiyorum. Bildiğim tek şey; her şeye rağmen beni yargılamayan birilerinin olduğu. Gerisi de önemli değil zaten. Yanlış anlaşılmasın, birine ihtiyacım olduğundan ya da birilerine muhtaç hissetmem gerektiğinden değil. Hayatımın en güçlü, en bağımsız yıllarını yaşıyorum. Ruhumu bekçi köpeklerine yaptıkları gibi daha yavruyken karanlıklara kapattılar. Ne bir şefkatli el, ne de bir sıcaklığa maruz kaldı. Ne yapsın o da; saldırganlığı, hayatta kalmayı, mücadele edip kazanmayı öğrendi. Bu halimden hayatımın hiçbir yerinde olmadığım kadar memnunum.

Zaman zaman içimi bir yerlere birilerine döktüğüm oluyor, sonra bakıyorum anlamamışlar ve kendime kızıyorum. Aptal gibi anlamayacaklarını bildiğim halde neden içimi döktüm ki diye. Hayal kırıklığı anlayacağınız. Yine de vazgeçmiyorum içimi dökmekten. Bir gün elimde bir fırsat olursa tanımadığım ve hiç tanışmayacağım ama içime sinen birine içimi dökmek istiyorum, belki o da bana döker ve böyle bir dostluk başlar, kim bilir? Yaşadığım kadarıyla içini dökmek, birine döktüğün sürece pişmanlıktır. Bir yere döktüğün süreceyse rahatlama sağlayan bir eylemdir.

Biri bunu bana yapınca istemsiz sinir oluyorum ağlama duvarı mıyım lan ben diyesim geliyor

hissetiklerimi kağıda vs yazarak içimi dökmek bana güvenilir gelmiyor, güvendiğim birine anlatmak ilk üç saniye daha çok rahatlatıyor. güvendiğim kişiler sadece “olsun” dediği için sonrasında pişmanlık yaşıyorum, olsun

Hep çevremde içini dökenler olduğundan pek bana sıra gelmiyor. Belki de içini dökmek bana göre değil. O kadar çok içlerini döküyorlar ki, inan içleri kalmadı. Artık her şeylerini bilmekten bıktım.

Kimseye güvenmediğimden yapamadığım bir eylem.

İnsanı fazlasıyla rahatlatan bir eylemdir ancak doğru şekilde yapılması kaydıyla. Doğru şekilden kastım ise içinizde kime ait bir birikim varsa içinizde olanı ona söylemek(kusmak) şeklinde gerçekleşen olaydan bahsediyorum. Siz içinizde olanı bir kağıda yazarak, ya da başka insanlara anlatarak kısmen rahatlayabilirsiniz ancak gerçek anlamda içini dökmek bahsettiğim şekilde yapıldığında tam manasıyla amacına ulaşarak müthiş bir rahatlama sağlar

bu zamanda bu eylemi yapabileceğimiz maalesef kimse yok.

Uzun zamandır yapamıyorum. Ya onu bunu geçtim içimde dolmuş olan şeylere bi isim de koyamıyorum. Her yerden dert var ama güllük gülistanlıkmış gibi gülüp geçiyom. Ne olur ne biter hiç de bilemiyorum. Saaağlık olsun bea

Yüz yüze pek yapamadığım şeydir. Güzel zamanımda olunca, doğru sorularla çözülüyorum ama. Belki anlamsız geliyor ama korkuyorum. Çünkü bazen en yakınınız bile, öfkeli bir anda, içinizi açarken söylediğiniz bir şeyi aleyhinize kullanıp çok zor kapanacak yaralar açabiliyor. En iyi ihtimalle sevgiyle ya da anlayışla bakması gereken gözlerin, acıyan bir ifade takınarak sizi izlediğini fark ediyorsunuz. O yüzden takıntılarınızı, hastalıklarınızı, dertlerinizi, sizi üzen şeyleri... İçinizi açarken düşünün. Herkesle, dostunuz bile olsa, her şey öyle hemen konuşulmaz. Bir ara tamamen anonim nicklerle sıcak hissettiğim yerlerde anlatıyordum kendimi. İnsanlara yük olmayayım, ne bileyim, zaten hayat yeterince zor, bir de ben dertlerimle insanları sıkmayayım diye de düşünüyorum tabi. Öyle.

bu ara aşırı ihtiyacım olduğu halde en yakın arkadaşıma karşı bile yapamadığım durum. ki normalde her saniye çok çok rahat içimi dökerim ama bu ara aşırı kapattım kendimi, bi içimi döksem rahatlayacağım ama yok olmuyor. herhalde cevap duymak istemiyorum ya da şu ara canımı sıkan konunun muhatabı olan kişi duymadığı sürece içimi dökmek boş iş gibi geliyor.

Notlarım uygulamasına yazıyorum, sonra da notu kilitliyorum. Şifre de parmak izim.

Kim ne derse desin bana kalırsa anlatmak, dertleşmek işe yarıyor. insan konuştukça, yükünü boşaltıyor hâliyle hafifliyor sanki. karşındakinin bir şey yapmasına da gerek yok aslında insan bazen sadece anlatmak istiyor anlaşılmak istemek bile geri planda kalıyor. mutlu olunca durum tam tersi, mutluluk paylaşılmaz, paylaştıkça da çoğalmaz. nazar değer.

Vallah-ül'azim şu sıralar en çok ihtiyacım olan şey. Patlayıp kime döküleceğimi heyecanla bekliyorum. En son bu ruh hâli içerisindeyken etrafa sıka sıka koşup kafama sıkmak için durduğumda merminin bittiğini fark etmiştim, kalmıştım öyle mal gibi. Sonrası delilik hâli zaten. En son Behzat gibi bir kerhaneye gidip birinin dizlerinde ağlayarak uyuyacağım vala.

Şu an hayatım ve hayallerim sikiliyor yavaş yavaş ve çok dertliyim ama sadece gülüyorum. Siz de gülün içimden geçen bunlar yazarlar. Mecburen küfür ettim yazarken, inanın başka şekilde açıklanmıyor.

az önce canım ıhlamur çekti hazır paket olanlarından birini attım sıcak suya ne tadı var ne tuzu dedim ki nerde benim köyümün o huzur kokan ıhlamuru. Sonra dedim ki bu kadar ilerlemeye çalıştığımız bir dünya da nasıl bu kadar her şeyimizi kaybettik

zamanında kendimi dışa dönük bir insan olarak tanımlardım ancak yakın dönemde şunu farkettim ki insanları benim dışa dönük bir yapım olduğuna inandırmaya çalışıyorum. sebebi de sürekli dertlerimi anlatıp onları bunaltmayayım, derdim yokmuş gibi davranayım. kendimi bile buna empoze etmişim. ulan be yabanwersini. kimse seni hak etmiyor.

bazı anlar, bazı kokular, bazı sözler, bazı günler, bazı şarkılar, bazı insanlar, bazı sokaklar, şehirler, isimler ve kediler. ansızın ve günün en olmayacak saatinde karşıma yine aynı yolu çıkarmasaydı, farklı sonlara ve farklı insanlara ben de kapılır giderdim de, gidemedim. dramatik, romantik, düşkün, çaresiz, umutlu, aşık, bîçare, şaşkın, mutsuz, heyecanlı, duygusal, anlamsız.. çok şey hissettiğim oldu. kapıları her kapayışımda birileri bilerek ya bilmeyerek aynı zile ısrarla bastı. ben kaçamadım. belki yüksek seslerle kafamı doldurdum, belki çok yoğunlaşıp evimden uzaklaştım, belki gözlerimi boşluğun içinde savrulup duran karmaşık insanlara diktim. ama bir şekilde bile olsun, oyalanamadım. çekiştirdim, uzaklaştım, bağırdım çağırdım, ağladım güldüm. denedim ama bazı bağları koparamadım. pamuk iplikleri. belki de kopamıyor. 🧠

İnsan bazen çok ihtiyaç duyuyor buna. Sonra karşındaki insanı düşünüyorsun, "ulan neyse hiç konuşma" diyorsun. Herkesin kendince bu hayatla alıp veremediği bir şeyler var. Herkes bir mücadele halinde. Kimisi kendiyle kavgalı, kimisi hayatla, kimisi birilerine kırgın, kimisi maddiyat sıkıntısı içinde. Dediğim gibi işte, herkesin bir mücadelesi var. Tek çare kalıyor, kendi kendini sakin kafayla dinlemek ve kendine kendine yorumlamak. En azından ben öyle düşünüyorum. Bir de fazla açılınca boğulup gidiyor insan. -GUGLEPİLEY | TOPLUM ÜZERİNE ENTRYLER

Bir kere yapabilsem rahatlayacağım. Şöyle deniz kenarında sabahtan akşama kadar oturup içimdeki her şeyi boşluğa anlatıp kurtulmak istiyorum. Herkes, her şey gitsin, gitsin de kurtulayım artık.

Aglayamiyorum bile artik

İnsanın ara sıra yapması gereken eylem. Kimseniz yoksa ayna karşısında çok güzel sarıyor denemenizi tavsiye ederim.

Birden fazla anlamı bulunmaktadır. Benim aklıma ilk gelen ise insanın mide kısmından büyük bir avcı bıçağı ile yarılması ve sonucunda ne kadar bağırsak varsa dışarıya çıkmasıdır. Dünyamızın zorlu günlerden geçtiği bu dönemde benim içimi rahatlatacak tek eylem budur. Benim bi içimi dökmem lazım, kara toprağa…

Günümüzde artık kimseye yapılmaması gereken eylem. Eninde sonunda ok olarak geri dönüyor işin yoksa bi de onlarla uğraş

Dökünce toplayamamaktan çok korktuğum eylem, o yüzden aşırı nadir yaparım.

Özgür olarak geçireceğim son 48 saat elveda sabah geç kalkmalar, elveda akşam geç yatmalar, elveda kafanın istediği gibi yaşamak, elveda mantığım ve sorgulama yeteneğim elveda tek yaşamanın huzuru, hoşgeldin 50 erkek 100 taşakla beraber yatıp kalkmak, hoşgeldin içtimalar, mıntıkalar. Elveda özgürlüğüm

Aynı şeyleri anlatmaktan yoruluyorum ben. Derdim belli, çaresi belli. Ne o dert geçiyor, ne de çaresine ulaşabiliyorum. Birilerine anlatsam ertesi gün yine aynı dert. Yani kesinlikle rahatlamıyorum. Şu derdi çaresi olacak kişiye anlatsam rahatlayacağım da işte o da yok. En iyisi susmak o yüzden.

şimdi ben buraya neler yazarım da siz okumazsınız

Bugün çok yalnızdım. Her anlamda savunmasız hissettim. Kimsenin umrunda olmadığımı gördüm. Kafeye gittim, kahve içtim, ağladım. Ellerimin titrediğini gördüm. Hayatı sorguladım. Ben mi küçüktüm dertler mi büyüktü bunu düşündüm. Sonra eve geldim güldüm tekrar ağlamamak için.

Rahatlatır. Deşarj eder. Yapın yaptırın.